maandag 9 augustus 2010

Zal je altijd zien!

Op zoek naar de bevestiging dat Romy inderdaad niet meer kan staan zet ik haar nog een keer op haar benen. Ja, ze hebben gelijk, ze neemt totaal geen steun. 'Jammer Romy, we hadden zo gehoopt meer te bereiken in de 3 weken in Rotterdam. We hadden zo gehoopt dat ze een manier konden vinden om je toch zover te krijgen, of een hulpmiddel zouden hebben om je goed in te laten oefenen...' en geloof het of niet, wat ze in die 3 weken niet heeft laten zien doet ze nu gewoon even... ze staat op haar benen! Ik moet haar romp wel ondersteunen, want evenwicht is er niet, maar toch! Verdorie Romy, waarom heb je dat daar nou niet laten zien??? Zou dit iets veranderen aan de 'conclusie'? Toen Paul thuis kwam hebben we het nog eens geprobeerd, nu met de camera in de aanslag, en ja hoor, ze doet het gewoon nog een keer...

Het filmpje vandaag naar het revalidatiecentrum verstuurd met de vraag of de therapeuten dit willen bekijken en hier nog even op willen reageren. Ik verwacht niet dat hierdoor hun standpunt verandert, maar dan hebben we het in ieder geval laten zien!


Zelf blijven we met haar oefenen, en proberen we haar 'soepel' te houden, in de hoop dat de medicatie tegen de epilepsie nu toch snel goed ingesteld wordt, en ze weer lekkerder in haar vel zit. We houden in ons achterhoofd dat het misschien nooit zal gaan lukken, maar we blijven hopen op een toch wat mobielere Romy!