One of those days...

Na een hele onrustige nacht besluit ik om 7 uur Romy Stesolid te geven, omdat ik inmiddels het begin van de ene aanval niet meer kan onderscheiden van het einde van de andere. Precies op dat moment gaat de telefoon. Even twijfel ik, maar gezien het tijdstip toch maar rennen om op te nemen. Paul aan de lijn, hij is op weg naar z'n werk onderuit gegaan met z'n brommer. Omdat hij het zelf kan vertellen ga ik ervan uit dat het goed komt, maar hij is even buiten kennis geweest en heeft pijn in zijn schouder. Omstanders hebben een ambulance gebeld.

Ik kan alleen maar hopen dat het meevalt, dat hij niets gebroken heeft en dat hij snel weer thuis is!! Absoluut niet belangrijk natuurlijk, maar ik ben bang dat ik mijn etentje met vriendinnen vanavond wel kan vergeten en voorlopig niet op Paul hoef te rekenen als het gaat om de zorg voor Romy...