De bult

Zondagmiddag, Paul is aan het klussen bij vrienden (koud de deur uit) en Romy ligt uitgeteld op haar zij in de bedbox in de woonkamer, lekker rond te turen. Als ik van een afstandje naar haar kijk zie ik ineens een flinke bult op haar rug, aan de linkerkant even onder haar schouderblad. Hè, niet eerder gezien geloof ik, en na een grondige inspectie van ook haar andere zij kom ik tot de conclusie dat die bult er eerder toch echt niet zat, dus ik bel Paul om te vragen of hij iets bijzonders had gemerkt bij het aankleden vanmorgen. Niets opgemerkt. Ik vertrouw het niet, dus moet Paul zijn werk weer neerleggen en naar huis komen (zonder auto kom ik niet ver). Even gebeld met de spoedeisende hulp of we langs mogen komen met Romy en ik leg het verhaal uit. Gelukkig (of moet ik zeggen helaas) is Romy inmiddels een begrip in het JKZ, en sturen ze ons nooit meer eerst langs een huisartsenpost.
We mogen komen. Het is razend druk, en gelukkig is er achteraan de gang nog een piepklein kamertje vrij. De verpleegkundige ziet meteen dat die bult daar niet hoort, en vraagt op voorhand aan de arts of ze een röntgenfoto mag aanvragen. Dat gaat allemaal vrij vlot, en we worden al snel geroepen voor de foto. 2 foto's worden er gemaakt, er zijn op het eerste gezicht geen afwijkingen zichtbaar. Terug naar het kamertje. Wachten duurt altijd lang, zeker als dat in spanning is, en als het al weer bedtijd is geweest voor die kleine meid. Het kon niet uitblijven natuurlijk, ze heeft een toeval en tegen de tijd dat de arts verschijnt ligt ze in een diepe slaap. Geen breuk te zien dus, maar wat is het dan?! Gedacht wordt aan een onderhuidse ontsteking of een abces en we moeten de volgende dag langs de chirurg voor het vervolg.

Maandagmiddag, op bezoek bij de chirurg. Gevoeld aan en gekeken naar de bult. Hij denkt toch aan een rib fractuur, maar voor de zekerheid mogen we bloed af laten nemen om ontstekingswaarden te checken en kunnen we donderdag langskomen voor een echo.

Vanmiddag dus de echo laten maken. Geen breuk, geen abces of andere nare zwelling, nee het blijkt een spier te zijn. Ruim 3 weken geleden toen Romy opgenomen was voor de stootkuur Methylprednisolon heeft zij na een toeval heel erg pijn gehad. Ze gilde het uit en haar gezicht en hals werden vurig rood. De kinderarts erbij geroepen, maar die kon niets ontdekken. Eenmaal uit het ziekenhuis heeft ze nog een aantal dagen tijdens transfers en in de nacht pijn aangegeven. De fysio ook nog gevraagd mee te kijken, maar zij kon ook geen afwijkingen vinden. De pijn leek weer te zakken (of ze leerde er mee omgaan) want in de weken daarna heeft ze geen pijn meer aangegeven, of althans, niet zo duidelijk als de eerste dagen. We zouden het niet hebben geweten, als zich niet ineens een bult had gevormd. Een spier is gescheurd tijdens de aanval en het schijnt even te duren voordat die 'zich oprolt' waardoor we dus nu een verdikking zien...

De puzzelstukjes vallen wel weer op hun plek, maar dat maakt het niet minder vervelend voor Romy. De laatste nachten slaapt ze slecht en ze wil niet op haar linker zij liggen, waardoor we denken dat ze er toch flink last van heeft, wellicht nu weer even in toenemende mate. Er wordt niet behandeld. Er zijn voldoende spieren die de taak overnemen. De bult zal waarschijnlijk zichtbaar blijven, maar we hopen dat hij nog een beetje wil slinken..

Afwachten.