De afgelopen weken hebben zo gigantisch veel mensen regelmatig gebeld, gemaild, een sms-je gestuurd, de weblog gelezen, een berichtje in het gastenboek geplaatst, op facebook... Romy heeft héél veel kaarten gekregen, er was bezoek, kleine cadeautjes, ballonnen, en bij thuiskomst bloemen en lekkers en vooral veel positief verbaasde gezichten :-)
We willen iedereen die aan ons, aan Romy gedacht heeft heel erg bedanken.
Precies een week geleden was Romy voldoende hersteld om naar huis te gaan. Iemand vond dat waarschijnlijk allemaal veel te snel gaan, want toen we eenmaal de auto volgeladen hadden, Romy in haar rolstoel achterin zat (met 2 grote ballonnen naast haar was ze bijna niet meer te zien) wilde de auto niet starten, wat een timing... Gelukkig was het mooi weer zodat we een ommetje konden maken, in afwachting van de wegenwacht... Een uur later konden we dan toch op weg naar huis, en inmiddels zijn we dus al een week verder. Natuurlijk is Romy nog snel moe en moet ze echt nog aansterken en weer een ritme zien te vinden, maar ja, wie had gedacht dat ze nu al weer gewoon mee gaat boodschapjes doen, dat ze steeds weer iets langer in haar stoel kan zitten, af en toe vrolijke geluidjes laat horen, interesse heeft in de kat, in iedereen met een bril of ketting en dan ook ondeugend heel snel iets te pakken heeft :-) en dat ze voorzichtig aan zelfs alweer af en toe een middagje naar 'school' zou kunnen?!? We kijken steeds goed hoe het gaat en wat ze aankan, en passen daar de activiteiten op aan.
Moe van de gebroken nachten en vooral van alle zorgen de afgelopen weken proberen Paul en ik zelf ook weer het 'normale leven' op te pakken. De accu's zijn wel aardig leeggetrokken, en het zal even duren voordat ze weer op volle sterkte zijn. Ongemerkt schakelen we af en toe over op een soort energiebesparende stand, waardoor er naast de zorg voor Romy niet veel andere dingen ondernomen worden, zoals het onderhouden van sociale contacten, het bijhouden van de weblog enz. Het zal dan misschien ook eventjes heel rustig en stilletjes lijken tot we weer op volle krachten kunnen draaien. Maar ook stilletjes genieten we van die kleine geluksmomentjes die er weer zijn, en waar we heel, heel erg dankbaar voor zijn!
