De nacht van vrijdag op zaterdag was al vreselijk, en de nacht van zaterdag op zondag werd het nog erger. Romy had het zo benauwd, hoestte niet meer, en was heel erg verzwakt. We moesten iets ondernemen. Na een moeilijk gesprek met de dienstdoende kinderarts besloten om haar naar de IC in Rotterdam over te brengen (JKZ heeft geen IC). Haar toestand was inmiddels zo ver verslechterd dat ze haar niet zonder beademing durfden te vervoeren, dus eerst richting ok om alle toeters en bellen aan te brengen. Wat een hel was dat, om haar onder narcose te zien gaan, niet wetende of we haar nog weer wakker zouden zien. En bij alle beslissingen in strijd met jezelf, is dit wel echt het beste voor Romy, doe ik het niet alleen voor mezelf...
Het duurde lang voordat Romy met de beademing stabiel genoeg was voor vervoer, eindelijk zagen we de brancard weer de ok verlaten, richting ambulance. Naast alle apparatuur en 2 groene jassen en 2 rode jassen was er geen plek meer voor 1 van ons, dus reden wij zelf richting Rotterdam. Daar aangekomen duurde het nog een uur voordat ze haar geïnstalleerd hadden, en we er weer bij mochten. Wat een nacht, en wat zouden de komende minuten, uren, dagen gaan brengen??
