Ondanks de conclusie van het revalidatieteam in Rijndam dat ze verwachten dat Romy nooit meer zal staan, en er dus niets aan de beperking (van inmiddels ruim 20 graden) in haar knie gedaan hoeft te worden, hebben we zelf het heft in handen genomen en een nachtspalk aangevraagd. Het is niet alleen handig bij het staan dat je je knie kan strekken, maar ook als je bijvoorbeeld op je buik wil liggen is het wel zo prettig, in de statafel, in een loophulpmidel, om ontspannen op je rug te kunnen liggen en zo kan ik nog wel even door gaan. En de opmerking dat er evt. áls ze dan ooit weer gaat staan altijd nog geopereerd kan worden zullen we maar weer heel snel vergeten...
Vandaag waren we op het spalken-spreekuur in het revalidatiecentrum in Delft. Zowel de revalidatiearts als de instrument maker benadrukten nogmaals dat het echt geen pretje zal zijn voor Romy om de spalk te dragen, en het geen zin heeft als ze 'm niet minstens 6 uur per dag (of nacht) zal dragen. Gelukkig begrijpen ze ook dat we Romy deze kans willen geven, dat we de motorische ontwikkeling niet zomaar op willen geven. Maar wat nog veel belangrijker is, is dat we haar een operatie willen besparen. Wat brengt een narcose weer met zich mee? Wat doet dat met de toch al moeilijk instelbare epilepsie? Wat als ze in het ziekenhuis weer een longontsteking oploopt? We weten allemaal dat een serieuze infectie een enorme aanslag is op haar lichaam...
Zo werd er meteen een mal gemaakt, en is het proces in gang gezet. Het duurt ongeveer 2 a 3 weken voordat de spalk klaar is.
We hopen dat ze de spalk net zo goed kan accepteren als de gipsbroek die ze 6 weken aan heeft gehad na de heupoperatie, dat ze na een wen-periode er mee kan slapen, en dat we hiermee inderdaad een operatie kunnen voorkomen.
