Maandag was het afscheidsfeestje van de ANWB, dat is nu echt een gesloten boek. Raar hoor, maar het is okay. Jij was uit school natuurlijk al bij opa en oma en ze hebben jou 's avonds thuis naar je eigen bedje gebracht. Zo kon papa ook mee en het was erg gezellig.
Verder deze week weer naar de osteopaat geweest. Ik kan nog niet echt zeggen dat je er baat bij hebt, maar vervelend vind je het zeker niet. Je laat alles toe en volgens mij vind je Laurie wel lief. Het zou heel erg fijn zijn als je iets lekkerder in je vel gaat zitten door deze behandelingen. Moeilijk te peilen wel, want we zijn ook zo bezig met veranderingen in medicatie dat je nooit zeker weet wat nu precies waartoe leidt...
Ook hadden we telefonische afspraken met de klinisch geneticus (nog geen nieuws) en met de neuroloog. Ook de huisarts gesproken en de wijkverpleegkundige was er om een nieuwe sonde in te brengen. Ik weet af en toe niet meer wie wat nou ook alweer gezegd heeft :-) Volgens mij waren het even iets te veel afspraken de laatste tijd, want vrijdagmiddag ging de telefoon... de revalidatiearts: 'Ja ik bel even, want we hadden vanmiddag een afspraak maar heb jullie niet gezien....' Oeps! Dat gebeurt me niet vaak, maar ik ben bang dat ik daar ergens iets vergeten ben. Gelukkig loopt alles nu wat het revalidatie-traject betreft en kunnen we zeer waarschijnlijk in Rijndam terecht. Telefonisch alles kunnen doorspreken en we spraken af dat we elkaar over 6 maanden weer zien.
We hebben deze week thuis heel veel geoefend volgens het nieuwe schema en het gaat heel erg goed. Je weet wat je kan verwachten en je doet goed mee. Soms heb je momenten dat je door toevalletjes echt totaal je balans kwijt bent en bijna niet eens je hoofd omhoog kan houden, dus dan stoppen we gewoon en proberen het na een half uurtje weer. Je krijgt er zelfs plezier in!
Zondag vaderdag, en het mooiste kadootje dat je aan papa hebt gegeven: Een giechelbui!! Het moet niet gekker worden hoor! We waren stom verbaasd toen je in een deuk lag toen je jezelf in de grote spiegel in je kamertje zag. Tenminste, we denken dat je daar om moest lachen, maar misschien lachte je papa wel uit, wie zal het zeggen :-)
Omdat we de laatste tijd erg weinig foto's maken (stom natuurlijk, maar als het goed gaat ben je eerder geneigd je camera te pakken dan wanneer het niet zo lekker gaat...) maar even gekeken bij vorig jaar vaderdag:
En in juni vorig jaar mocht het gips er ook weer af:
