We zitten in de wachtkamer bij het lab, te wachten op de 'prikzuster'. Deze wachtkamer wordt gedeeld met de afdeling radiologie.
Naast ons komt een meisje van een jaar of 10 zitten met haar moeder. Moeder schuifelt zenuwachtig op haar stoel heen en weer. Er is vast heel wat aan de hand. Dan komt de assistente radiologie met het goede nieuws:
De teen is niet gebroken!
O, en nu?
Nu weet u dat het niet gebroken is.
En wat moet er dan mee gebeuren?
ws is het gekneusd en met een beetje rust gaat het vanzelf weer over.
Moet het dan niet gezwachteld worden?
Zou kunnen.
Of in laten tapen?
Ja, kan ook, als u dat zou willen kunt u dat bij de huisarts laten doen.
O dat doet u niet? Zijn we dan helemaal voor niets naar het ziekenhuis gekomen? Moet ik dan helemaal terug naar de huisarts fietsen met haar?
u bent niet voor niets gekomen, u weet nu dat het niet gebroken is. U zou evt. bij de SEH kunnen vragen of een verpleegkundige dat wil doen, maar dan moet u zich aanmelden bij de balie en moet u een tijdje wachten. U kunt ook zelf een stukje leukoplast plakken, of inderdaad terug naar de huisarts...
Jeetje, wat erg, dat je dat allemaal moet meemaken meis, en nu missen we ook nog de koffie... (?!?)
De assistente loopt hoofdschuddend terug.
Romy zat met een scheef hoofd naar de mevrouw naast ons te kijken. Zou ze denken wat ik denk? Romy moet lachen naar haar, dus ik denk wel dat ze de lol ervan in ziet. Het ligt op het puntje van m'n tong om te vragen of die gekneusde teen het ergste is wat ze ooit mee hebben gemaakt, en dat het meisje daar vast prima mee 'uit de voeten kan'. Over een paar weken weet ze waarschijnlijk niet eens meer welke teen het ook alweer was. Maar op dat moment kijkt de moeder naar Romy en weer terug naar haar dochter. Ik dacht even dat het kwartje zou vallen, maar nee.
'Wat wil jij? Ah wat wil je liefje, wil je dat de huisarts het voor je zwachteld, je hebt zo'n pijn, ze kunnen je toch niet zo naar huis sturen?!??!'
Ik kan het nu echt niet meer laten, en het floept er uit met een 'behulpzame' glimlach op m'n gezicht: 'Goh mevrouw, kan ik u helpen? Zal ik u naar het opnamebureau brengen, dan kunt u vragen of er misschien een bed vrij is voor haar!'
'Huh, nee dank u'
Romy en ik kijken ze na als ze weg fietsen en dan worden we geroepen door de prikzuster.
´s middags was Wanda er weer, en we hebben met z´n 3tjes gezwommen in Zoetermeer. Het is een leuk zwembad, met fijne voorzieningen voor gehandicapten en een heel groot buitenbad, dus erg leuk met dit geweldig mooie weer! Helaas hadden meer mensen dat bedacht. Na 25 minuten in de rij bij de kassa konden we aan dit avontuur beginnen. Het was behoorlijk druk. Romy heeft redelijk genoten van het gespetter, maar je merkt wel dat ze haar handen vol heeft aan het verwerken van alle prikkels, met name de herrie in zo´n zwembad. Buiten had ze er minder last van en kwam ze wat meer ´los´:
