Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, zo bang dat het morgen weer anders is, maar sinds een paar dagen is Romy écht weer vrolijk!!! Ze voelt zich ineens zo goed, dat alles beter gaat. Ze kan lang zelfstandig zitten, ze is actief met speelgoed aan het spelen, ze drinkt beter, ze wil weer op haar fiets, maakt goed contact en ze lacht zóóóó veel.... Ze heeft nu al 5 dagen geen zichtbare aanval meer gehad! Voor het eerst sinds de epilepsie begonnen is, ziet ze er weer intens gelukkig uit.
Tranen in m'n ogen, als ik naar haar kijk. Tranen van blijdschap om haar weer zo te zien, het is alsof ik iemand in m'n armen kan sluiten die héél lang is weg geweest. En tranen van verdriet, omdat hiermee bevestigd wordt hoe rot ze zich heeft gevoeld. Maar voor die gedachte is weinig tijd, want we zijn zo vreselijk aan het genieten van dit gigantische cadeau!
