woensdag 14 juli 2010

Villa Kakelbont - Dag 2

Wat heerlijk dat het schoolvakantie is, dat scheelt héél veel tijd 's morgens! We rijden er nu ongeveer een half uur over naar het revalidatiecentrum. Er is een parkeergarage van waaruit je met een lift zo naar Villa Kakelbont kan, wel zo fijn als het regent, of als het heel heet is...

De 2e dag... Ze hebben gevraagd of ik er vandaag ook nog bij kan zijn, er zijn zo veel vragen en er is zo veel te bespreken. Geen probleem natuurlijk, vind ik juist heel fijn! En voor Romy denk ik ook prettig, dat ze nog niet 'alleen' is daar.

De dag begon met een spel op de grond: over rollen met verschillende ballen: een strandbal, een bal allemaal met nopjes, een grote doorzichtige bal met kleine balletjes erin en er was een skippybal voor wie het durfde te proberen. De boksbal werd gretig gebruikt door 2 rolstoel gebonden kinderen die zich er lekker op uit konden leven. Tijdens het over rollen moest je eerst de naam noemen van het kindje waar je naartoe ging rollen, leuk om zo de namen te leren kennen, en leuk om te zien dat de kinderen ook graag de bal naar Romy rolden.

Romy had daarna fysiotherapie van een ander dan gister. Een jonge meid, maar wel al veel ervaring door o.a. haar werk op de mytylschool. Goed om te zien hoe ze allemaal zoeken naar de beste manier om Romy te behandelen. ze vinden het een uitdaging om in deze weken te achterhalen waarom de revalidatie niet op gang komt, en hoe dat om te buigen is.

Een andere fysiotherapeut kwam toen Romy net even op bed lag. Het bed is op werkhoogte, dus een prima plek voor wat oefeningen en het leren kennen van haar lichaam. Ze vertelde dat het eigenlijk niet de bedoeling was geweest dat Romy vanmorgen ook fysio had gehad, anders zou ze 3 therapeuten hebben, en dat is wel erg veel. Op zich kan het geen kwaad denk ik, want iedereen heeft weer z'n eigen kijk op de dingen en dan vullen ze elkaar mooi aan, maar ik begrijp wel dat het dan lastig is om af te stemmen over voortgang enz. Tijdens wat rek en strek oefeningen was er een harde 'knak' in de rechterheup hoorbaar, dat gaat ze bespreken met de revalidatiearts. Ook vroeg ze of er wel eens over het spalken van haar rechter knie was gesproken. Dat heb ik zelf wel gevraagd aan revalidatiearts en orthopeed, maar zij vonden dat nog niet nodig. Ook dit gaat ze bespreken met de rev. arts. Ze zou Romy graag in haar Janneke (loophulp) willen zien staan, dus of ik die mee wil nemen.

Romy was in slaap gevallen toen wij aan het kletsen waren, maar helaas werd die rust wreed verstoord door een aanvalletje. Jammer, want een slaapje had haar denk ik wel goed gedaan!

Logo had gister gevraagd wat wij aan communicatie materiaal gebruiken en toen ik vertelde dat we een tijd heel goed met fotomateriaal op de PECS manier hadden gewerkt vroeg ze of we de map mee wilden nemen. Zodoende vandaag tijdens de lunch (logo was aangeschoven) de map uit de tas gehaald en de foto van de boterham en de foto van de beker drinken voor op geplakt. Ik zei nog: we hebben het héél lang niet gebruikt, dus Romy zal niet meer weten hoe ze het moet gebruiken, maar Romy pakte de map uit m'n handen en 'rukte' de foto van de boterham eraf..... We waren allebei even sprakeloos. Snel de vork aan haar gegeven, want dat moet beloond worden natuurlijk! Na een paar hapjes weer de map aangeboden, en toen koos Romy de beker. Ik dacht dat ze dat niet bewust deed, omdat ze namelijk de laatste tijd weer helemaal gen trek in drinken heeft, maar toen de logo haar vervolgens de beker aanbood, dronk ze deze voor de helft leeg.... En weer waren we sprakeloos. Verder wilde Romy de map niet gebruiken, maar ze had mooi even laten zien dat ze het best wel kan! En was er eerst nog twijfel aan de kant van de logo of ze die kleine foto's wel kon onderscheiden, dan was die twijfel nu absoluut verdwenen! Goed, nu weten we dat we de map maar weer regelmatig tevoorschijn moeten halen, en op verschillende momenten per dag moeten oefenen. Het is dus niet helemaal weg gevaagd, zoals wij dachten... We gaan er mee aan de slag!

Vandaag ook de eerste kennismaking met de Ergo. Ze kwam op de groep en stelde zich eerst voor aan Romy, en toen aan mij, leuk! Ze maakt veel (lichamelijk) contact en Romy luistert héél aandachtig naar haar. Meteen vertelde de ergo wat ze allemaal zag, en ik had het idee dat Romy het heel fijn vond om met haar te kletsen. Groepsleiding wilde graag een tilinstructie, maar we hebben het tot nu toe steeds met z'n 2en gedaan en dat ging prima, groepsleiding gaf aan dat dat prima werkte en dat zij het ook zo zullen doen. Dat was snel klaar dus :-) Helaas kreeg romy toen een aanvalletje, waardoor ze meteen minder alert is en meer moeite heeft met haar romp en hoofd balans. We zijn even van de groep af gegaan met een aantal leuke, voor Romy nieuwe speeltjes, eens zien waar ze goed op reageert. Er was een grote drukknop die aangesloten was op een plateau met grote bellen, dat rond ging draaien als de knop werd ingedrukt. Een klein balletje dat langs de bellen sloeg, zorgde voor een mooie melodie. Ze hebben het eerst een paar keer samen gedaan, haar hand op die van Romy. Ze vond het leuk! Toen mocht Romy het zelf proberen, en het duurde even, maar ze deed het hoor, en hoe! Na een paar keer was ze er klaar mee, en duwde de knop van haar schoot af. Na een tijdje keek Romy naar de ergo, dan naar de bellen, dan weer naar de ergo, dus toen kreeg ze de knop weer op schoot. meteen drukte ze de knop bewust in, en reageerde enthousiast op het horen van de melodie. Leuk om te zien! Ook nog veel gekletst natuurlijk: wat verwacht ik, wat kan zij bieden... Ik denk dat ik van haar het liefst wil weten welk materiaal we Romy het beste aan kunnen bieden: waar ligt haar interesse, waar kan ze het beste mee overweg, wat houdt ze het langst vol, enz. Ik denk dat het heel belangrijk is om goed te weten hoe we haar het beste 'uit haar tent kunnen lokken' en waar ze zich het langst op kan concentreren. Dan kunnen we haar misschien ook weer zo ver krijgen dat ze ergens naartoe probeert te kruipen, als ze iets heel graag wil hebben...

O ja, en ik had vanmiddag ook nog een gesprek met de maatschappelijk werkster. Veel gepraat over praktische zaken, zoals bijvoorbeeld een kilometer vergoeding die we voor deze weken aan kunnen vragen bij de zorgverzekering. Natuurlijk ook over hoe het thuis gaat, wat we voor hulpmiddelen/aanpassingen in huis hebben, hoe de week er uit ziet, maar uiteraard ook over een stukje gevoel... Dat blijft best lastig. Kan er goed over praten hoor, maar je wordt dan weer zo lekker met je neus op de feiten gedrukt. Ook dingen die nu even niet belangrijk zijn en waar je dan even niet aan denkt komen boven water, en of ik daar nu op zit te wachten... nou ja, maar even zien of ze nog met goeie tips komt, we steken er allicht weer iets van op!

Romy heeft het onwijs goed volgehouden, wel moe natuurlijk, maar dat was ze ook na een dag KDC. Ik ben ook moe, en er komt 's avonds niet veel meer uit m'n handen. Nou ja, er moet wel veel, maar dat ga ik dan pas om 12 uur doen, als ik eigenlijk allang in bed had moeten liggen... Tassen weer inpakken, medicijnen klaar leggen, kleren klaar leggen, tafel dekken voor het ontbijt. Er is iedere dag wel iets waar om gevraagd wordt wat weer de nodige energie kost. Net als de PECS map bijvoorbeeld, die was natuurlijk  niet heel actueel meer doordat ie al lange tijd niet was gebruikt. Hup nog even wat foto's maken, bewerken, printen, lamineren, knippen, klittenband er op... En dan is het weer compleet...

Nog net op tijd bedacht dat de Janneke mee moet, zodat Paul 'm nog even in de auto kan zetten, dat scheelt mij weer een tilletje morgen...